Columns

Column: Champagnegeklater

Het uitzicht is wonderschoon vanuit dit exclusieve restaurant in Brooklyn, New York. Misschien wel het beste van de stad. Bij het reserveren – maanden geleden al –  hebben we speciaal om een plekje aan het raam gevraagd. We kijken uit over de wolkenkrabbers van Manhattan, zien het lichtje bovenop de Freedom Tower. Dit is zo’n tent waar de man een jasje moét dragen, en als hij dat niet aan heeft, mag hij er eentje lenen. Terwijl de pianist een stemmig muziekje speelt, genieten wij van  langoustines en wagyu tournedos. De wijn is verrukkelijk, de rekening gepeperd. Alles hier ademt luxe, is over-the-top en vooral heel erg chique.

Na het toetje ga ik even ‘mijn neus poederen’ zoals dat in dit soort gelegenheden heet. En daar valt die Amerikaanse façade lelijk door de plee. Van de serene eetzaal beland je op een wc met twee knullige hokjes. Toiletpotten niet hoger dan halverwege je kuit waardoor je er met je prachtige designerjurk in een onmogelijke pose boven hangt. De deuren eindigen 30 centimeter boven de vloer zodat je hoort hoe de opgedirkte dame van de tafel naast je haar glas champagne eruit klatert. Grote kieren tussen de deuren reduceren het gevoel van privacy naar precies nul. Zo wordt de enige plek waar je wel scheetjes mag laten er een waar je dat ook niet meer durft.

Het is een situatie die ik vaak tegen kom in Amerika, maar meestal is dat in een warenhuis, museum of op de camping. In de chiquere gelegenheden reiken de deuren meestal wel tot de grond, maar zijn ze deels gemaakt van lamellen. Het schijnt allemaal met veiligheid te maken te hebben. Zo kun je zien of er zich niet een engerd op het toilet ophoudt. Of, zo gruwelde een Texaanse een keer tegen me, een transseksueel. Het is maar wat je erg vindt.

Terug in de eetzaal neemt de buurvrouw weer een slokje van haar champagne. Ober, de rekening graag!

Deel dit bericht:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *