Tech,  zelf leren programmeren

Als ik toen toch beter had opgelet

Ik had eigenlijk geen idee waar te beginnen toen ik eenmaal het besluit had genomen om te leren programmeren. Totdat ik een Facebookberichtje zag over een ‘Free coding class’. En ach, waarom ook niet? Dus fiets ik op een vroege zaterdagochtend naar mijn eerste codeerklasje. Bij aankomst blijk ik lang niet de enige die zijn vrije zaterdag opoffert voor deze cursus.

‘Het gaat voelen alsof je bent ge-waterboard, maar dat hoort er bij,’ zegt docent Pat met een misdadig glimlachje tegen het volle klaslokaal. ‘Welkom bij dit college HTML!’ Die lettercombinatie en de omgeving van het klaslokaal brengen me plotsklaps terug naar 1998. Een flashback naar de lessen in het computerhok van de Hogeschool van Amsterdam. Ik zie een dun oranje boekje voor me. HTML, mijn hemel, ik heb dit al eens gedaan! Mijn studie Boekhandel & Uitgeverij was achteraf zijn tijd veel verder vooruit dan de tuttige naam doet vermoeden. Een koude rilling trekt over mijn rug. Als ik toen toch beter had opgelet. Ik was een whizzkid geworden, een developer! Mijn kaken verstrakken. Hoe had mijn bankrekening er nu dan wel niet uitgezien? Maar ik had geen aandacht voor dat codeergedoe, zag het nut er niet van in. Wilde journalist worden, de wijde wereld in, rampen verslaan en grote onthullingen doen. Tikte braaf mijn stukjes in WordPerfect, wat toen al bijna niemand meer gebruikte.

Such a waste of time.

Dus nu zit ik hier, 20 jaar van mijn leven goed te maken. ‘Uit de evaluatie van de vorige training bleek dat het tempo te hoog lag,’ zegt Pat. ‘Daarom heb ik de cursus wat getweaked.’ Hij heeft voor de gelegenheid een voorbeeld-site gebouwd en die gaan wij vandaag namaken. We openen Thimble. Op een groot scherm zijn de verrichtingen van Pat te volgen:

<body>

<header>

<h1>Cool Company & Co </h1>

<h2>Cool stuff is happening here</h2>

</header>

</body>

Ik heb er plezier in. Beetje fröbelen met woordjes. En je ziet meteen resultaat. Ik kan dit!

Pat gooit er een andere term in, CSS. We maken roze tekstkolommen, gouden letters, cursief en in kapitalen. Het veld waarin we werken wordt langer en langer. Pat scrollt van boven naar beneden, schakelt van zijn Powerpointpresentatie naar het werkscherm. Het gaat inmiddels over container hiërarchie en HTML attributen. Iemand vraagt waar die containers goed voor zijn. ‘Dat is een fantastische vraag!,’ enthousiasmeert Pat, waarop hij uitweidt, zijpaadjes bewandelt en de frons in mijn voorhoofd dieper en dieper wordt. Na anderhalf uur neemt de concentratie een loopje met de groep, maar niet met Pat. Hij gooit er een nieuw begrip in, pseudecodes. Pat tikt snelcodes, wij tikken hem na, hij zegt dat we hier toch niks aan hebben, en haalt ze weer weg. ‘Ik ben niet aan het checken of jullie snel kunnen tikken hoor, ha ha.’ Hmpf hmpf, denkt de groep. Het wordt steeds moeilijker om hem bij te houden. ‘We lopen wat achter op schema, dus ik skip de pauze maar.’

Zo langzamerhand begint het op een dictee te lijken, je hoort alleen nog het getik op 30 toetsenborden. We zijn inmiddels een invulformulier voor de site aan het bouwen. Ik heb een stukje code gemist, dus mijn verzendknop staat links in plaats van gecentreerd onder het veld. ‘Kunt u nog even omhoog scrollen?,’ vraagt een jongen met geknepen stem aan de docent. En dan zijn we ineens weer heel ergens anders op de pagina en heb ik twee social media buttons in plaats van vier. Het moet maar, ik weet het niet meer. Headers, body’s, mains, sections, forms. Whatevers. De millenial naast me is gestopt met tikken en kijkt met een holle blik naar haar scherm. Het is voorbij. De waterboarding was geen grap. Drie uur later pakt iedereen zijn spullen bij elkaar. ‘Laat dit allemaal even rustig op je inwerken en ga er maandag dan zelf mee aan de slag.’ Stilletjes verlaten we het lokaal. Tijd voor koffie.

 

Deze blog verscheen eerder bij Intermediair
Deel dit bericht:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *