Een uitdaging – Berichten uit de USA

Dat je nooit te oud bent om te leren bewijst mijn 77-jarige vader. Nog iedere maandagavond stapt hij op zijn fiets naar Italiaanse les. Net zo streberig als de wijsneuzerige scholier die hij ooit geweest moet zijn, wilde hij na zijn eerste jaar per se doubleren. “Want dan krijg ik les van een echte Italiaanse”. Het zal ook niemand verbazen dat Antonio, zoals mijn vader zich aan zijn mede-cursisten heeft voorgesteld, bij die Italiaanse vooraan in de klas zit (de tweeëntwintig jaar dat hij Franse les volgde, liet hij zich daar Antoine noemen, maar vertelde dat niet tegen ons. Dat leidde soms tot grote verwarring en hilariteit als er naar huis gebeld werd. “Is Antoine er ook?” “Antoine..? Nee die woont hier niet. Of wacht, u bedoelt waarschijnlijk mijn vader, Anton!”).

Pap probeert ook op digitaal vlak goed bij te blijven. Hij mailt, appt, FaceTimed, maakt digitale fotoboeken voor zijn kleinkinderen en boekt zijn vakanties online. Dit alles om zijn geest te blijven slijpen. Zijn grootste angst is dat zijn koppie niet meer goed werkt. Ik vind het inspirerend om te zien en het heeft me aan het denken gezet. Wat moet ik kunnen om straks bij te blijven? Als ik denk aan de toekomst, dan denk ik aan vergevorderde digitalisering. Robots die veel werk hebben overgenomen. Zelfs in mijn vakgebied. Universiteiten en kranten experimenteren gezamenlijk met robots die artikelen tikken. Ronald Giphart schrijft samen met een robot aan een roman. Het zijn stukjes met standaardzinnen, en ingewikkelde plots gaat een robot misschien wel nooit verzinnen, maar de toon is gezet.

Als je mee wil draaien in de toekomst kun je maar beter zorgen dat je robots kunt laten doen wat jij wil. Maar dan moet je wel enig idee hebben hoe. Kortom, ik wil leren programmeren. Een uitdaging eerlijk gezegd. Ik ben in het bezit van twee iPhones, een laptop en “zit” regelmatig op de iPad van mijn geliefde. Doe redelijk veel met social media. Heb een url aangevraagd voor een eigen website (daar is het dan wel bij gebleven). Heb vorige week zelf mijn nieuwe printer geïnstalleerd. Maar je ziet aan deze voorbeelden al dat ik werkelijk de ballen verstand heb van alles wat een computer kán en hoe je hem dat leert.

“Programmeren is als het leren van een nieuwe taal”, zei een collega tegen me toen ik haar over mijn idee vertelde. Zij heeft een training gevolgd en ik vind dat ongelooflijk cool. “In het begin is het abracadabra, maar na een tijdje begrijp je waar het over gaat en wordt het leuk”. Ik leg mijn idee ook voor aan Ben van de Burg, commercieel directeur bij Triple, een app ontwikkelaar en Artificial Intelligence-specialist. “Jij bent veel te oud om te leren programmeren” hoor ik hem tegen me zeggen. Het hakt erin. We zitten nog maar net aan de cappuccino’s en Ben kraakt mijn plan al af. “Er zijn anderen die het wel voor je doen. Whizzkids. Die zijn super handig. Laat het aan hen over”, zegt Ben bemoedigend.

Hij heeft natuurlijk gelijk. Het zijn precies die whizzkids die mij straks overbodig maken als ik geen idee heb wat ze uitspoken, omdat ik te laks was om uit mijn comfort zone te komen. Dus ik denk aan mijn vader die op verjaardagen de blits maakt met zijn iPhone. Je bent nooit te oud om te leren. En het duurt gelukkig nog even voordat ik 77 ben. Vóór die tijd heb ik leren programmeren.

Volgende keer in de blog: nu eerst maar eens die eigen website online krijgen.