Pizza night

Er is pizza. Er is frisdrank. Er zijn 25 vrouwen en 1 man. De bedoeling is dat we in Vue.js een calculator gaan bouwen. Het lukt me niet. De aardige blonde Californische naast me doet in het begin nog pogingen om me op weg te helpen. Maar als ik eindeloos loop te mutsen met komma’s en haakjes, richt ze zich weer op haar eigen scherm en kijkt me niet meer aan.

Ik vraag Ben erbij, onze docent en de enige man in het gezelschap. ‘Ja, nee, daar kom ik zo op.’

Hij komt er niet op. Ik zit met een tikfout in een veld vol onbegrijpelijke tekens en weet niet waar ik het moet zoeken.

Ik ben moe.

Ik moet nog een uur reizen voordat ik thuis ben.

Ik ben een sukkel. Ik kan dit niet.

Een week later bij Python first timer’s night. Een handjevol vrouwen in een collegezaal. Docent Mia is in het dagelijks leven advocaat en heeft zichzelf leren coderen. We doen eerst een voorstelrondje waarbij iedereen zijn favoriete dessert noemt. De sfeer is vrolijk.

Bij het installeren van het programma loop ik vast. Mia en een andere docente buigen zich over mijn laptop. En dan werkt het alsnog. ‘Als je er niet uit komt, gewoon googelen. Dat doen de mensen bij Google ook.’

Ik schrijf mijn eerste regels code in Python.

Om me heen geconcentreerde koppies gericht op hun scherm.

Iedereen slaagt voor de oefening.

We high-fiven wat af.

De afgelopen weken heb ik me in het wilde weg opgegeven voor allerlei trainingen. Iedere keer weer een heel andere ervaring. Zo kom je nog eens ergens en ontmoet je nog eens iemand. Ik zat laatst om de hoek van het Witte Huis voor een bootcamp HTML, CSS en Javascript. Lag in een deuk om die klunzige politiek redacteur van Fox News, die halverwege uitriep: ‘Volgende keer neem ik mijn laptop mee!’. Boemelde vijf kwartier de stad uit voor een cursus waarbij we als vee in een hokje werden gepropt, en de docent alleen hoorden via een speakertje.

Er zijn huisvrouwen en hipsters bij, developers en journalisten, herintreders en mensen die hopen op gouden bergen en een baan bij een hip tech bedrijf. En sommige deelnemers nemen hun kinderen mee, die dan zoet zitten te gamen op de iPhone van hun vader of moeder.

De ene training wordt gegeven door een opleidingsinstituut. Die proberen je natuurlijk binnen te hengelen voor een volwaardige, betaalde cursus, maar het gebeurde me slechts eenmaal dat een dergelijke pitch het grootste deel van de tijd in beslag nam. Al accepteren ze niet overal zomaar iedere student: ‘Wij zoeken naar studenten die echt héél gepassioneerd zijn en de wereld willen veranderen,’ zegt Emily van Flatiron School zonder blikken of blozen. Soms is er zelfs gratis eten (altijd pizza, niet voor niets Amerika’s favoriete maaltijd), terwijl ik nog nooit voor een beginnerstraining heb hoeven betalen.

Andere klasjes worden gegeven door vrijwilligers. Favoriet bij mij zijn die van Women Who Code. Een wereldwijd collectief van vrouwelijke programmeurs die in hun vrije tijd andere vrouwen leren programmeren, zoals advocate Mia die ik ontmoette bij Python first timer’s night. Omdat er geen winstoogmerk aan zit, gaat de les alleen maar om leren programmeren. Wat begon in San Francisco rolde uit naar Washington DC en zit nu al in onder meer Chili, India, China, Ghana, Groot-Brittannië en Duitsland. Maar nog niet in Nederland. Wie biedt..?

Deze blog verscheen eerder bij Intermediair

Deel dit bericht: